Na drie maanden werken in het Academisch Ziekenhuis van Paramaribo, is Abigail weer terug op Nederlandse bodem. Wat begon als een spannend avontuur vol onzekerheden, eindigde als een ervaring die haar zowel professioneel als persoonlijk heeft veranderd. We spraken haar over de meest memorabele momenten, de uitdagingen waar ze tegenaan liep en vooral: wat ze meeneemt van dit bijzondere hoofdstuk in haar carrière als verpleegkundige. 

Reverse culture shock

“De eerste week terug in Nederland moest ik echt even uitrusten en weer wennen,” vertelt Abigail. “Ik had last van een reverse culture shock in Nederland, de eerste dagen voelden als een soort waas.” Na drie maanden in een compleet andere omgeving met een ander ritme, was de terugkeer naar Nederland intenser dan verwacht. 

Ook op het werk merkte ze het verschil direct. “Ik kwam terug op kantoor en er was van alles veranderd. Dan denk je: het waren maar drie maanden, maar voor mij voelde het als een heel leven.” Om weer in het Nederlandse ritme te komen, nam ze bewust veel vroege diensten aan. “Dat dwong me om er vroeg uit te gaan en hielp om weer in het normale ritme te komen.” 

De meest impactvolle ervaring 

Van alle ervaringen in het ziekenhuis in Suriname staat er één in Abigails geheugen gegrift: haar eerste reanimatie. “Het was mijn eerste dag op de thoraxafdeling. In de wachtkamer zat een Nederlandse vrouw die net ontslagen was na een verblijf op deze afdeling. Ze zat daar te wachten tot ze opgehaald zou worden om naar huis te gaan, toen er ineens een alarm afging – code rood.” 

Wat volgde was een moment dat elke zorgprofessional voor altijd bijblijft. “De vrouw had een hartstilstand. We renden er met alle medewerkers heen, de arts keek rond en verdeelde de taken. Hij zei tegen mij: ‘Jij gaat reanimeren.’ Ik dacht alleen maar: oké, ik ga het gewoon doen.”  

Helaas heeft de vrouw het niet gehaald, iets waar Abigail nog steeds met gemengde gevoelens aan terugdenkt. “Op die afdeling zijn mensen echt heel ziek. De kans dat ze een reanimatie overleven is ontzettend klein. Maar het is fijn dat ik mijn eerste reanimatie in zo’n setting kon doen, waar ik als stagiair niet de eindverantwoordelijke was. Nu weet ik dat ik in zo’n situatie kan handelen. Natuurlijk is het vreselijk dat de vrouw nu niet meer leeft, maar ik weet wel dat we er alles aan gedaan hebben om haar te redden.” 

Ziekenhuiservaring die het verschil maakt

Voor Abigail, die voor haar ervaring in Suriname vooral in de gehandicaptenzorg en jeugdzorg werkte, was werken in het ziekenhuis een openbaring. “Je ziet zoveel verschillende ziektebeelden. In de gehandicaptenzorg ken ik alle ziektebeelden inmiddels wel, maar in het ziekenhuis is het zo breed.” 

Die diversiteit aan medische situaties heeft haar enorm geholpen in haar ontwikkeling. “Ik voel me nu een stuk zelfverzekerder als verpleegkundige. Voorheen twijfelde ik nog wel eens aan mijn eigen kunnen, maar nu weet ik dat ik best kan handelen als de situatie daarom vraagt.” 

Het werken op verschillende afdelingen – van spoedeisende hulp tot verloskunde en thoraxcentrum – gaf haar een compleet beeld van de zorg. “Je leert dat je als verpleegkundige overal ingezet kunt worden. Of je nu in een ziekenhuis werkt of in de gehandicaptenzorg, je bent en blijft een verpleegkundige.” 

 Nederlandse werkdruk versus Surinaamse rust

Een van de grootste eyeopeners was het verschil in werktempo. “In Suriname is het personeelstekort misschien nog wel groter dan in Nederland, maar ze gaan er heel anders mee om. Daar doe je alles samen met een collega en accepteer je gewoon dat het meer tijd kost om bijvoorbeeld iemand te wassen of een bed te verschonen. Duurt het daardoor vier uur in plaats van één uur? Dat is dan maar zo.” 

Dit staat in schril contrast met Nederland, waar efficiency voorop staat. “Hier moet binnen een uur iedereen klaar zijn voor dagbesteding. Hier werk ik vaker in m’n eentje, ga ik van de ene cliënt naar de ander, bukken, tillen, rennen. Dat heeft niet alleen impact op de werkdruk, maar ook op mijn fysieke gezondheid. Ik heb al jaren rugklachten door al dat tillen en bukken. In Suriname heb ik daar veel minder last van gehad.” 

Persoonlijke groei door loslaten

Voordat ze naar Paramaribo vertrok, maakte Abigail zich zorgen over haar neiging om situaties te overdenken. Eenmaal aan het werk, bleek die zorg ongegrond. “De Surinaamse cultuur is inderdaad ontspannen en rustig en dat bleek perfect bij mij te passen. Ik kreeg de ruimte om mijn eigen tempo aan te houden. Die rust gaf me de mogelijkheid om alles goed in me op te nemen en zo echt te leren.”  

Wat neemt ze mee naar de toekomst?

Nu ze weer volop aan het werk is in Nederland, merkt Abigail dat de ervaring haar blijvend heeft veranderd. “Mijn motivatie voor het vak is echt geboost. Ik weet nu zeker dat dit bij me past en dat ik het leuk vind.” Over anderhalf jaar rondt ze haar opleiding af. Haar plannen? “Eerst wil ik ervaring opdoen, het maakt me niet uit waar. Dat kan zelfs in een ziekenhuis zijn nu.” 

De belangrijkste les die ze meeneemt? “In de zorg in Nederland ligt de nadruk vaak sterk op protocollen en procedures. Dat is ook terecht natuurlijk, ze zijn er met een reden en bieden houvast. Wat ik in Suriname leerde, is dat protocollen en kennis pas echt tot hun recht komen als je ook durft te vertrouwen op je eigen inzicht en handelen. Het één kan niet zonder het ander.” 

Abigail kijkt met trots terug op haar Surinaamse avontuur. “Het was perfect, echt helemaal perfect. Ik heb er niks negatiefs over te zeggen.” Een ervaring die haar niet alleen tot een betere verpleegkundige heeft gemaakt, maar haar ook heeft laten zien dat geografische en persoonlijke grenzen er zijn om verlegd te worden.